Hoe mooi kan het zijn...

 

Hoe mooi kan het zijn…

Drie heel verschillende mensen, die door een advertentie in de krant familie worden.

Drie mensen met een verbindende passie…

 

Ruim een jaar geleden zaten Peter, Paula en ik voor het eerst met Sophie van Stadsmuseum Harderwijk om tafel.

Er volgde een jaar van intensief werken voor ons alle drie.

Nieuw werk, nieuwe ontdekkingen, inspirerende gesprekken samen.

 

In dat jaar kwam vooral naar voren dat onze passie verder gaat dan dat: we hebben alle drie diepe behoefte aan creëren. Om te vertellen wat er in ons leeft, waar we mee bezig zijn.

Elk het eigen pad volgend, kwam die behoefte steeds scherper naar voren.

Spelen, werken, en vechten met tijd.

In de jonge gezinnen van Peter en Paula met  tijd en ruimte. Waar maak je je werk? In de woonkamer, in de tuin, op de slaapkamer, en vooral tussen de bedrijven door.

In ons huis is ruimte geen probleem, ik neem gewoon alle verdiepingen in beslag!

 

Tijd is weer wat anders.

In onze prachtige vakantie had ik elke dag tijd voor een klein werk, samengevoegd in een artbook. Het bracht mij zoveel energie. Spelen. Experimenteren. Heerlijk.

In de herfst maakte ik ecoprints. Toen ik nog in Zeewolde woonde ging ik in de herfst in de Hortus hier vlakbij kijken of de ginkgo al goud kleurde. Hoe blij denken jullie dat ik ben, dat achterburen van ons nieuwe huis in Ommen er eentje hebben …  het blad danst door onze tuin.

Net als dat van Japanse es, dat mooie feeërieke blad.

Met roest en stoom, naaimachine, kraaltjes, walnoteninkt, goudverf en zijde werkte ik aan mijn eigen magie van drie.

 

Daarna kwam een oud thema terug: “Sterk als de dood is de liefde”. Verstilde stukjes uit oud werk hielpen mij om weer bij mijzelf te komen.

En eindelijk kon ik jasjes maken: jaren terug beloofde ik mijzelf om voor dat lieve echtpaar een herinneringsjasje te maken. Vuur en aarde, Wim en Loes. Voor altijd met elkaar verbonden.

Met elkaar, met mij, met Ida Gerhardt. Dichtregels uit De Gestorvene zijn terug te vinden op hun jasje.

Het andere jasje, lucht en water, is puur voor mijn eigen genoegen gemaakt.

Lekker met de hand, een nieuw model, fijn spelen en borduren.

Hoe mooi kan het zijn…

Dat je alle drie merkt hoe eng het kan zijn om door je handen heen te verwoorden wat je voelt.

Het mankeert mij niet aan woorden, maar dat geldt niet voor iedereen.

En trouwens, wat er in mijn ziel gebeurt giet ik echt niet zomaar in woorden… Dat stroomt door mijn handen in mijn werk.

Het voorbereidende werk was soms echt superspannend: werkt het materiaal mee?

Kan ik uitdrukken wat ik wil?

Waar brengt dit werk mij?

Het proces alleen al is van groot belang. Natuurlijk is het eindproduct mooi, maar dat onweerstaanbare proces van doen…

 

Dat merken wij alle drie. Ons werk heeft lagen. Na de eerste blik, de tweede, en meer.

Het ene werk komt onmiddellijk binnen, bij het andere denk je, wat is dat?

Neem de tijd om te kijken, waar te nemen met meer dan je ogen.

Waar werkt het samen? Waar ontstaat het?

 

Hoe mooi kan het zijn?

Ik zou zeggen, ga maar kijken in Stadsmuseum Harderwijk

Ontdek de schoonheid, zoek naar het proces, en kijk waar je geraakt wordt…

Door “De magie van drie”!

Spelen!

Het nieuwe jaar is alweer een maand oud. 

En mijn voornemen om dit jaar met verbinding te werken is alleen maar sterker geworden.

Steeds meer wordt het een rode draad, die ik in mijn werk met cliënten oppak waar het zich voordoet.

Het mooie is dat ik zie hoe mensen ermee aan het werk gaan: ze passen toe waar dat gaat.

In relaties, op het werk, en, wat ik eigenlijk nog meer winst vind, met zichzelf. 

Een nieuwe cliënt zegt, ik ben alleen maar hoofd. Ik wil mijn hart vinden. 

Een ander noemt dat ze graag wil weten hoe het komt dat ze met al haar kundigheid en kwaliteiten alleen maar wil vluchten als mensen boos op haar worden. Door het basisschema van de Transactionele Analyse met haar te bespreken vallen de kwartjes. Ze gaat meer aandacht geven aan haar vrije kind.

Voor mijzelf gaat verbinding ook steeds meer spelen. Goed twee jaar na onze verhuizing naar Ommen sluit ik me aan bij een netwerk voor ZZP-ers en maak daar verbinding. Geholpen door mijn fijne ZZP-fotograaf-buurvrouw. Waar ik vanaf dag 1 verbinding mee had. 

Verbinding en spelen in één zin: ik deed het niet expres maar voor mij is dat essentieel.

Ik geloof heel sterk in spelen. Vaak kijk ik met mensen naar waar ze als kind blij van werden.

Wat deed jij graag? Speelde je liefst buiten? Knutselde je graag? Bouwde je graag met Lego? Las je veel? En vooral: waar is dat gebleven? 

In onze grotemensenwereld vergeten we vaak om te spelen. 

"Spelen is voor kinderen", zeggen we dan met onze grotemensenratio. 

Ik heb er een goeie oplossing voor. Als je het genant vindt om te zeggen dat je speelt, noem je het gewoon anders.  

Als je vroeger veel buiten speelde, ga je lekker wandelen, rennen, fietsen, voetballen. Je werkt als een flink groot mens aan je gezondheid! Niemand die ziet dat er vanbinnen een héél blij kind aan het spelen is. Maar je krijgt er hetzelfde gevoel bij. 

Ik was van de boeken. Als kleine peuter haalde ik ze uit de kast en deed net of ik las. Het boek ondersteboven. Nog steeds lees ik heel graag. Al komt het daar niet zoveel meer van. 

Als kleuter borduurde ik mijn eerste matje. Als kind van 8 leerde ik breien. 

Ik speel graag met stofjes en met wol. In grotemensentaal zeg ik dat ik textielkunstenaar ben. 

Door te spelen word ik blij. Ik raak in een flow, merk dat mijn creativiteit wordt aangesproken (ook omdat ik niet kan meten en wel oplossingen MOET bedenken!) Daardoor praten mijn linker- en rechterhersenhelft beter met elkaar. Verbinding.

Terwijl ik speel maak ik verbinding met mijzelf. Ik denk aan wat ik maak. Welke stoffen? Welke kleuren? Welke vormen? Ik speel. 

En ben gelukkig. In verbinding met mijzelf. 

Speel jij? Vertel!

Verbinding

 

Bij bijna alle cliënten loop ik er dit jaar tegenaan: de decemberstress.

Allemaal moe, de controle kwijt, paniekaanvallen of hele korte lontjes.

De ene omdat net de kat is gestorven, en de rest er niet meer bij kan. De ander omdat er naast Sint en Kerst ook nog een puber jarig is. Weer eentje omdat ze met wintersport gaat met een groep vrienden en ze nu al weet dat ze grenzen moet gaan aangeven. Terwijl ze nog bij moet komen van een reorganisatie op het werk. Bij een andere dame nog net voor mijn kerstvakantie het keukentafelgesprek voor de verlenging van de beschikking.

En dan hebben we het nog niet eens over de al dan niet verplichte kerstdinertjes.

Allemaal extra spanning.

Wat ik het ergste vind, is dat ze zich allemaal zo alleen voelen in hun stress. Ze hebben het gevoel het allemaal alleen te moeten doen. Stuk voor stuk schieten ze terug in vertrouwde overlevingsoperandi.

Ik luister. En spiegel.

Ik vraag “wat heb jij nodig om je minder alleen te voelen?”

Een vage blik, soms tranen. Het nadenkhoofd.

De meesten hebben wat meer nodig: het nadenkhoofd zit vol. De tranen hoog.

“Zouden je man, je kinderen misschien kunnen helpen?”

Een iets minder vage blik. Wel wat verbazing hier en daar.

“O. Die had ik zelf kunnen bedenken, toch?”

“Die had je ook zelf bedacht, als je niet zo gestresst was en je hoofd niet zo vol was. Weet je nog hoe je het dit voorjaar deed, richting de voorbereiding van de vakantie?”

“Ja. Samen.”

“Zou dat nu weer kunnen? Even samen overleggen?”

We hebben het bij een aantal over de betekenis van kerst, het terugkijken en het vooruitblikken.

Het bij elkaar in een kamer zijn is soms teveel, maar samen in huis zijn, dat is fijn.

Weten dat de ander er is, en te bereiken wanneer nodig.

Wat kan je partner voor jou doen in deze tijd? Wat kunnen de kinderen doen? En wat kan jij?

Probeer de verbinding te vinden samen. Kom er maar uit, dat lukt je wel, je hebt het eerder gedaan.

Aangeven wat je wel kunt, maar ook aangeven waar je hulp bij nodig hebt.

Samen doen. Dat is verbinding.

 

Na de gesprekken krijg ik appjes: Hilda, we hebben gepraat! En hij gaat helpen!

Een belletje: ik vond het spannend maar de kinderen snappen het en gaan de kerstkaarten doen.

Een mail: Hilda, we hebben de verbinding weer gevonden. We gaan een date night doen

Achter mijn computer, in mijn fijne kantoortje, kijk ik zelf terug.

Ons jaar was geen gemakkelijk jaar.

Zeker het laatste half jaar niet. Een van de eerste dingen die ik aangaf bij mijn man was, als we maar in verbinding blijven. En dat lukte.

En we kregen ook nog goed nieuws. Er is weer toekomst.

Vooruitkijkend, heb ik zin in een nieuw jaar.

Een jaar met om de 6 weken een behandeling voor mijn man. Het gaat goedkomen.

Een jaar met nieuwe cliënten, waarin degene die ik al heb steeds dieper durven gaan.

Een jaar waarin ik blijvend verbinding als kernwoord ga hanteren.

Want het werkt…

 

Gelukkig dat het licht bestaat

 Gisteravond was ik met 5 buurvrouwen naar de Volkskerstzang in Zwolle.

Mooie momenten.

Meteen aan het begin mijn lievelingslied: "Middenin de winternacht". 

Als kind hield ik daar al van: het wordt zo mooi beeldend verteld dat ik het voor me zag. Mijn voormalige schoonvader, zeer muzikaal kerkorgelman, speelde het voor mij op zijn orgel. Ik herinner me dat als een heel mooi en warm beeld in de tijd.

Er werd gezongen over licht.

En ik dacht aan dat gedicht van Hans Andreus.

Een van mijn favoriete gedichten, maar ik wist niet meer precies hoe het ook alweer ging.

Wel wist ik, dat het ook een lievelingsgedicht was van Wim, die jarenlang een soort mentor voor me was tijdens mijn theologiestudie. Zijn vrouw Loes wakkerde mijn liefde voor poëzie opnieuw aan. 

Ik zocht dus dat gedicht. 

En trof meteen deze link...

Daar was hij weer. Wim. Wat een prachtig eerbetoon.

En wat fijn om die tekst erbij te lezen: ik hoor het hem bijna vertellen. 

De laatste tijd werk ik aan een nieuw jasje. Het is een eerbetoon aan deze twee mensen: Wim en Loes.

Aarde en vuur. 

Tijdens het maken van dit jasje denk ik veel aan hen. Wat hebben ze me veel geboden in een tijd dat ik veel nodig had. Ik ben ze erg dankbaar. 

Het heeft me geholpen, om aan ze te denken. Om met hen in gedachten aan dit jasje te werken. Wie ze waren, wat ze brachten. Ze hebben veel mensen geraakt, en ik ben daar één van. 

Door wat zij gaven, ben ik nu mede wie ik ben. 

Hoe mooi is het dan om deze ontmoeting te hebben als je op zoek bent naar dat gedicht... 

GELUKKIG DAT HET LICHT BESTAAT
 
Gelukkig dat
het licht bestaat
en dat het met
me doet en praat
en dat ik weet
dat ik er vandaan
kom, van het licht
of hoe dat heet
 
Hans Andreüs

Reis door de week van de iQ Coach...

 Elke week rijd ik een dikke 450 kilometer om bij mijn cliënten te komen. 

Dat is gemiddeld zo'n 7 uur per week.

Dat is best veel. Gelukkig heb ik een fijne auto zodat ik ook goed zit, enzo. 

En ik rijd graag.

Het leukste van deze reistijd is het landschap waar ik doorheen ga...

De afgelopen week heb ik voor jullie foto's gemaakt.

En echt... geniet eens met mij mee?

De week begint bij de rit langs de IJssel. Iedere week weer anders, maar altijd die wijde lucht. Winter en voorjaar zag ik de uiterwaarden vol water, nu zijn ze pasgemaaid en groen. De geur van hooi... 

Ik denk aan Marsman... En aan Ida Gerhardt... aan de schilderijen van Jan Voerman. En ben vrij in mijn hoofd. En kan daardoor in vrijheid mijn cliënt ontmoeten. 

Ik rijd terug richting onze Vecht, en geniet van de gewassen op het land, de bossen daarachter en in de verte de Lemelerberg.. Ik steek de Regge over en mijn hoofd raakt leeg. Ik vul het weer met ruimte

Op dinsdag mag ik fijn naar Drenthe. Soms door de kleine stad om mijn cliënte af te halen, of na ons gesprek pakketjes met haar weg te brengen voordat zij haar werk gaat doen. Daarna rijd ik over de grote weg rakelings langs natuurgebied Dwingelderveld. Steevast het raampje open want nergens ruikt het zo lekker als daar! Ik geniet van de mooie tuin van mijn cliënte en rijd naar huis. Soms neem ik een kleine omweg door de bossen. 

Bij veel cliënten in de buurt weet ik de parkeerplaatsen. Hier wacht ik vaak even tot de goede tijd. In haar tuin zijn mooie vogels. We genoten allebei dit voorjaar tussen admin en gesprekken door van de voerende pimpelmeespapa- en mama

De laatste dag van de week rijd ik aan de andere kant langs de Lemelerberg. Het landschap glooit, en van onze fietstochten weet ik precies waar de scharrelvarkens wonen, waar de Lakenvelder koeien staan.

Ik kom langs de Pluktuin vol met dahlia's, waar ik al een paar keer stopte. Langs de kwekerij, langs het goedkope tankstation, en op de terugweg langs onze mooie oude molen, 

Voorbij het Laar

Langs Ekkelenkamp

Over de Vechtbrug

Langs de wijdsheid van het Vechtdal

En ben ik bijna thuis. 

De werkweek zit erop.

Nog wat admin, nog een Teamsje, nog een blog, en klaar.

Dit mooie landschap, iedere week.

Van Vecht naar IJssel, door Reestdal en langs Dwingelderveld. 

Ik rijd door de seizoenen, geniet van zon en regen, hoge waterstand en maaiende boeren. 

De ooievaren, roofvogels, pimpelmeesjes

Bovenal geeft mij dit landschap rust.

Waardoor ik mijn cliënten beter kan ondersteunen, en ze ook kan loslaten.

Elk op hun eigen mooie plekje: van tiny house naar log cabin, grote tuin of klein, eensgezinswoning of nog bij papa en mama. 

Ik woon nu twee jaar in Ommen. 

Ik werk anderhalf jaar als iQ Coach. 

Hier ben ik thuis. 

volop bloei en herfstgeur

Een aantal van mijn cliënten hebben zomervakantie. 

Daarom kan ik, zomaar overdag even op de fiets boodschappen doen. 

Ik fiets door het bos naar de boerderijwinkel. 

Wat ruik ik toch, denk ik, herfst?!

Ja. Nee. Ik ruik het natgeregende bos. 

De volgezogen mossen, de bladeren die op de grond fijn aan het rotten zijn om nieuwe bosgrond te maken.

Ik zie de paddenstoelen groot en dik. 

Herfst ruikt zo. 

Mijn tuin is volop in de bloei, en wat geniet ik daar toch van. 

Maar ook daar.... Ik heb de meegenomen aloë vera uit Italië moeten verpoten naar een pot met gaten: dat arme ding stond te verzuipen. Alle regen zorgt wel voor een tweede bloei: het Zeeuwse knoopje, de salie, ze doen hun best. 

Mijn geranium Blue Johnson lijkt wel gek geworden, die bloeit en bloeit.

Twee soorten munt zorgt ook voor mooie doorschieters...

En niks zo mooi als de druppels op het ginkgoblad, en het vrouwenmantelblad...

Ik geniet van de lente.

Dat is wel mijn favoriete seizoen.

Ik geniet van de zomer. Bloei, groen, kleur na kleur.

Maar de geuren van de herfst...

Zalig. 

Ik hoop nog wel op een mooie Indian Summer... dat wel!

Mag ik in uw weiland?

Mag ik in uw weiland, dacht ik, toen ik langs de Hessenweg richting Zwolle reed.

De boer, op grote grasmaaier, veroorzaakte een geur waardoor ik acuut terug was bij opa op het land.

Onderweg in mijn volwassen auto, naar een 'warme overdracht' van een cliënt, riep daar ineens het kind in mij.

"Mag ik in uw weiland?"

In mijn hoofd rende ik achter de grasmaaier aan. 

Als de boer wegging, ging ik door het weiland rollen. Hélemaal het weiland door. 

Ik werd lekker groen, mijn broek vies, en mijn jas. Mijn blote voeten trouwens ook. 

En ik werd lekker blij, en ik ging nòg een keer.. helemaal van links naar rechts. 

Ik ging het gras pakken en er aan ruiken, en misschien zelfs een armband maken, of een ring, van dat lange gras.

En steeds rook ik dat gras. 

Overal langs de Hessenweg en verder werd het gras gemaaid. 

"Mag ik even in uw weiland?"

Dankjewel, meneer boer.

Ik was even klein. En kind. Bij opa op het land.